دلنوشته و رمان

اشکهام تندو رگباری میباره دستهای مشت شده ام رو دو طرف روشویی میزارم و به اینه مقابلم زل میزنم
چشمهای اشکی و به خون نشستم گواه اتش درونمه
مایعی از ته دلم میجوشه و قل میزنه و تا ته حلقم بالا میاد
طعم تلخش را حس میکنم و صورتم از حسش مچاله میشه...
ذاتا کامم تلخه و فقط خودم میدونم این تلخی از کی شروع شده...
خیره به تصویرم لب میزنم...
اروم باش دختر ...اروم ...اتفاقی نیفتاده که داری شلوغش میکنی ...تو ...داری ...شلوغش میکنی ...
به پوزخند ناخوداگاه روی لبم هم اهمیت نمیدم و تند تند سرمو تکون میدم و بخودم میگم...
آره ...آره ...مشکلی نیست همه چی حل میشه ...همه چی مثل سابقه دیگه...حلش میکنی تو از عهدش برمیای دختر...
پوزخندم کش میاد....
دیونه شدم یا که دارم خودمو به دیونگی میزنم؟؟؟
چطوری همه چی مثل سابق میشه دیگه؟؟؟
چطوری میخوای حلش کنی؟؟؟؟
قلبم درد داره دستم رو روی قلبم فشار میدم...
حق نداری ...حق نداری دیونه بازی دربیاری اروم باش...
حق نداری به اندازه کافی گند زدی به زندگیت ...
الان بخاطر این دوتا بچه هم که شده باید محکم باشی...
اشکامو تند تندپاک میکنم اما بازم اشک برق میزنه تو چشمام پر حرص تاکید میکنم واسه خودم خط و نشون میکشم ...
ضعیف نباش ...محکم باش ... نمیشه و نمیتونم نداریما..
میفهمی‌نداریم....بزرگش نکن
اما وجدانم فریاد میزنه...
بزدل با خودتم نمیتونی رو راست باشی احمق؟؟؟
تاکی میخوای خودتو گول بزنی ؟؟؟
چرا میخوای سرخودتو شیره بمالی که درست میشه...
یک مشت اب رو تصویرم میپاشمو میگم
نههههه درست نمیشه لعنتی درست نمیشه تموم شد...تموم شدی بفهممممم ....داری میمیری نمیبینی ذره ذره اب میشی ...
چندروز مونده به عمرت بدبخت تموم شد ...
مشتمومحکم میکوبم به اینه روبه روم بلکه وجدانمو خاموش کنم و بازم بهش بگم ...
من مانیتام باز میتونم ...میتونم از عهده این بیماری هم بربیام خفه شوووو ...من میتونم خوب میشم....
سرگیجه بدی دارم تا میخوام بلند شم روی دوزانو پخش زمین میشم
انگار دنیا رو وارونه میبینم صداهایی تو سرم منعکس میشه
حسی برای بلندشدن ندارم...
حس جالبی بود هق میزدم اما اشکی نداشتم
از ته دل زجه میزدم و لبهام چفت بود
مرده بودم اما هنوز نفس میکشیدم
..